Nadine Broersen: “Volgend jaar ook geen Spelen, ik moet er niet aan denken!”
door Michel van Eijkelenburg, met actiefoto's van Bert Vreeswijk
Nadine Broersen, 30 jaar oud, topatlete van Nederlandse bodem. Meerkampster in hart en nieren, sterk op alle onderdelen en in het bezit van een mooie palmares. In 2014 werd ze wereldkampioene vijfkamp indoor en tweede op de zevenkamp bij de EK outdoor, het jaar daarna vierde op de zevenkamp bij de WK in Beijing. Nadine is nationaal recordhoudster op de vijfkamp indoor met 4830 punten en tevens nationaal recordhoudster hoogspringen met 1,94m (zelf is ze 1,71m).
Vanaf 2016 viel ze ten prooi aan enkele opeenvolgende ernstige blessures die langdurige revalidatie vergden. Hoewel door velen eigenlijk al afgeschreven, kwam ze in 2019 ijzersterk terug met haar zesde plaats bij de WK in Doha. Ze had grote plannen voor dit Olympische jaar, maar als gevolg van de covid-19 crisis vallen alle wedstrijden weg, in ieder geval alle meerkampen. Benieuwd naar wat dit met haar doet, spreek ik haar op een zonnige zaterdagochtend in juni. Locatie is de tuin van de fraaie twee-onder-een-kap woning in Dongen waar ze met haar echtgenoot Koen woont.
Op de inleidende vraag ”Hoe gaat het in het algemeen nu met je?” steekt Nadine meteen van wal:
“Nou eigenlijk gaat het best goed, het gaat z’n gangetje. Ja, al het nieuws van de afgelopen maanden is nu wel een beetje gezakt. In het begin was het echt niet leuk, en het is voor niemand leuk. Het is sowieso een rare tijd, en ik snap wel dat sport niet belangrijker is dan de volksgezondheid. Maar als je doelen een voor een worden weggehaald ...
Eerst dacht ik over de WK indoor: wat doet iedereen moeilijk, het kan toch gewoon ergens anders gehouden worden dan in China, dat dacht ik echt, want toen speelde het probleem alleen nog maar in China. En toen was ik zó teleurgesteld dat het niet doorging, en ja toen volgde de rest. Ja dat is gek, helemaal omdat ik toch een beetje in de nadagen van mijn carrière zit. Maar ja we zien het wel, en ik ben goed aan het trainen.”
Je bent fit en pijnvrij?
“Ja, dat gaat nu al een tijdje hartstikke goed. Ik heb gedacht: ik weet dat ik nu goed en fit ben, dus laat de wedstrijden maar komen. Maar ja …”
Ben je wel eens bang om weer wat te breken of te scheuren ?
“Nee, daar ben ik helemaal niet bang voor. Mensen vragen wel eens: hoe is het nu met je knie, en dan denk ik oh ja m’n knie, daar was iets mee… Nee, helemaal geen angst. Het was gek om 30 te worden, ik vind het een verschrikkelijke leeftijd, maar ik heb totaal niet het gevoel dat ik 30 ben. Sommige mensen vragen me: ben je al 30, dan heb je niet zo lang meer in de atletiek hè? Maar ik heb een sterk lichaam en ik kan nog wel wat jaren mee.”
Train je voltijds en volgens je normale programma?
“Ja, aangepast trainen hoeft niet meer, want Papendal is weer open. Nee, ik heb weer mijn normale weekschema, gewoon alle onderdelen. Ik train drie dagen per week op Papendal, en de rest in Dongen en soms Breda. Ik kies er bewust voor om niet full-time op Papendal te zitten, ik loop daar eigenlijk al te lang, al vanaf mijn 18e.
Ik doe alle technische trainingen onder leiding van mijn trainer Robbert-Jan Jansen. Krachttrainingen en twee looptrainingen doe ik zelf. Ik heb hier op zolder een volledig ingerichte krachtruimte. In de tijd dat ik gesponsord werd door Matrix Fitness hebben zij dat voor mij gedaan. Tempotrainingen doe ik in het buitengebied bij de wijk hier in Dongen. Soms ga ik, in plaats van een tempotraining, wielrennen met Koen. Dat geeft iets meer afwisseling. Het is allemaal goed geregeld zo.
De samenwerking met Robbert-Jan loopt heel goed, we hebben een goede balans, hij is heel positief ingesteld. Technisch vind ik hem echt erg goed, en ik denk dat mensen dat ook al steeds meer gaan zien. Bij de sprint- en krachttraining train ik samen met de polsstokgroep van Robbert-Jan, met daarin Femke Pluim, Rutger Koppelaar en anderen. Een heel leuke groep om mee te trainen.”
Even nog terug naar vorig jaar, je goede WK in Doha, 6e met 6392 pnt. Wat waren na die mooie comeback je plannen en verwachtingen voor 2020 ?
“Ja, Doha was absoluut geweldig. Vorig jaar was eigenlijk mijn enige doel te laten zien dat ik na mijn blessurejaren nog terug kon komen. Als Doha bij wijze van spreken de laatste wedstrijd van mijn carrière zou zijn geweest was het goed geweest, dacht ik toen. Maar ik weet en voel dat ik nog beter kan. Dat merk ik in trainingen en door tests.
Ik had voor dit jaar op mijn planning Götzis eind mei, de Spelen in Tokio begin augustus én de EK in Parijs eind augustus, ja dat was echt het plan. Twee keer in een maand een zevenkamp doen is wel mogelijk voor mij, ik heb een sterk lichaam. Mijn blessures kwamen eigenlijk nooit door overbelasting. Ik maak me daar geen zorgen om.Mijn grote doel is en blijft om mijn derde Olympische Spelen te halen.
Het erepodium van de zevenkamp in Götzis 2014. Nadine werd hier 4e, na Johnson-Thompson, Theisen en Schippers.
En er waren mensen die zeiden: 6e op de WK, dat is maar enkele plaatsen van het podium af. Dat gaf wel extra motivatie voor Tokio. Ik ben nu 30, maar ik ben beter dan voorheen, alleen moet het er in een wedstrijd maar net uitkomen natuurlijk. Maar ik kan er gewoon nog meer uithalen, dus ik ben nog niet klaar!”
Maar toen werden de OS in Tokio uitgesteld en vielen ook alle grote meerkampen en de EK weg.
“Toen de Olympische Spelen niet doorgingen en de EK misschien nog wel, dat vond ik eigenlijk de moeilijkste maand. Eerst hoopte ik nog heel erg dat Parijs nog zou doorgaan, dan zou je nog een echt doel dit jaar hebben en dat zou hartstikke fijn zijn geweest. Toen alles wegviel heb ik een week rustig aan gedaan, ik dacht wat moet ik hier nou allemaal mee?
Nu moet ik verder vooruitkijken, en ik vind het lastig dat er nog zoveel onzekerheid is rondom de Olympische Spelen volgend jaar, of ze wel zullen doorgaan en op welke manier, eventueel zonder publiek of zonder olympisch dorp, worden dat dan wel de echte Spelen zoals normaal? Maar ja, ik heb daar geen invloed op.”
Je bent een gedreven en mentaal sterke topsporter, je laat je niet uit het veld slaan. Maar nu is het hele seizoen weggevallen. Scheelt dat jou ook in je portemonnee?
“Ja, zeker. Waar ik wel blij mee ben is dat ik op basis van Doha mijn A-status terug heb, en dus een vast maandelijks inkomen. Verder moet ik het normaal gesproken ook van clinics en dergelijke hebben. Een keer heb ik via skype een presentatie kunnen geven, maar de rest is weggevallen en dat scheelt wel veel. Maar ik ga er niet over zeuren want atleten die geen A-status hebben zitten helemaal zonder inkomsten. En het is nog niet zeker maar ik verwacht eigenlijk dat ik mijn A-status wel zal behouden volgend jaar.
Vanaf 2018 ben ik wel enkele sponsors kwijtgeraakt. Maar ik heb wel nog mijn kledingsponsor Nike en mijn autosponsor de Actos groep waar ik heel blij mee ben.”
Welke gevolgen heeft het wegvallen van het wedstrijdseizoen voor je trainingsplezier?
“Ja, nou in het begin toen we nog niet in een groep mochten trainen vond ik het niet leuk. Ik moet wel zeggen, hier in Dongen hebben ze heel goed meegewerkt want ik mocht trainen op de baan hier in mijn eentje. En de middelbare school waar ik op heb gezeten schreef me: we hebben een groot sportveld, als je daar in je eentje trainen is dat prima. Ja, de mensen hier hebben me heel erg geholpen.
Dus ik kon wel doortrainen, soms alleen en soms met Robbert-Jan. Toen dacht ik wel: als dit maanden moet gaan duren is dat niet leuk. Op het moment dat ik weer in een groep kon trainen op Papendal kwam het plezier terug, dan kun je dingen delen.
Toen hebben we snel doelen op papier gezet voor de onderdelen. En toen dacht ik: nou we gaan hieraan werken, en op een of andere manier was het toen ook goed. Ja, ik moet zeggen dat het met mijn motivatie wel goed is.
Op Papendal zijn ze nu een soort van testwedstrijdjes aan het organiseren. Maar als het nergens om gaat dan heb ik daar niet zoveel behoefte aan eerlijk gezegd, daar heb ik wel moeite mee. Robbert-Jan zegt: als je het leuk vindt moet je het doen. Maar ik ga dan net zo lief op techniek dingen trainen en mezelf testen, dus ja ik kan op zich best zonder wedstrijden maar dat komt ook doordat ik me er nu bij heb neergelegd.”
Maar normaal gesproken train je in juni voor grote wedstrijden en kampioenschappen in de zomer, en nu is er een soort leegte denk ik.
“Ja, dat klopt en ik mis het ook wel, maar ik heb dat toch maar aan de kant gezet, want ja als je daarin blijft hangen …
Je moet toch door, en dan zet je die knop om, omdat ik weet dat ik het volgend jaar nog wel goed wil doen. Nu heb ik dan meer tijd om aan dingen te werken, denk ik dan maar.”
Enkele actiefoto's uit de imposante carrière van Nadine
Wat als er volgend jaar nog steeds geen wedstrijden zouden zijn?
“Daar probeer ik maar niet aan te denken, nee daar moet ik niet aan denken, nee! Ook de anderen in mijn groep houden hun motivatie wel hoog geloof ik, er is geen sfeer van: we doen maar wat. Er is wel een geloof dat volgend jaar alles weer normaal zal zijn, ja eigenlijk wel.”
Wat is nu je motivatie om door te gaan, je wil om ooit nog te tonen wat je echt kunt?
“Ja, die wil en dat geloof heb ik zeker nog.”
Verwacht je dat er dit jaar nog wedstrijden zullen zijn?
“Ik denk wel dat ze bezig zijn om nog iets te organiseren, en ik denk dat het wel kan, maar ja voor sponsoren is het niet echt interessant als er geen publiek bij mag zijn. Dus ik weet niet of het financieel haalbaar zal zijn, maar organisatoren zijn wel creatief genoeg om daar een mouw aan te passen. Ja, ik verwacht wel dat er iets komt in september, ik denk het wel. Een meerkamp zal er niet meer komen, maar wel een wedstrijd waar ik aan enkele onderdelen kan deelnemen. Maar concreet weet ik niks en dat vind ik wel lastig!”
Kun je nu op vakantie gaan of zo?
“Daar heb ik wel over gedacht ja. Koen heeft de weken van de Spelen en de EK vrij genomen, en nu gaan we kijken of we dan op vakantie kunnen.”
Wat zijn nu je doelen ?
“Ik train nu gewoon voor het volgend jaar. Het indoorseizoen wordt best druk met in maart een EK indoor en een WK indoor. En een Olympisch jaar is altijd druk. Als volgend jaar ook wegvalt, ja dan zal ik mijn carriere wel doorzetten maar misschien met een onderbreking. Ik heb ergens in mijn hoofd dat ik perse nog een Spelen wil doen. Als ze volgend jaar ook niet kunnen doorgaan worden ze definitief gecanceld en ja … nou ja daar zal ik dan ook wel weer mijn weg in vinden, maar ik moet er niet aan denken!”
Gaat je kinderwens dan winnen ?
“Ja, die kinderwens is er al wel. Het lastige is dat je het niet kunt plannen want je weet niet of het lukt. Het liefst zou ik meteen na de Spelen een kindje krijgen en daarna doorgaan, dat zou eigenlijk mijn ultieme droom of wens zijn. Ik weet dat ik de komende twee jaren nog niet klaar ben met atletiek, dat geloof ik gewoon niet. Het liefst zou ik als moeder nog een tijdje doorgaan. Jessica Ennis heeft dat ook gedaan en heeft toen nog grote resultaten geboekt. Ik hou wel van uitdagingen, en bij mij is tot nu toe toch niks op een normale manier gegaan, dus ik denk: alles kan!”
Heb je zelf nog wat toe te voegen aan dit gesprek?
“Ik denk dat wij als atleten blij mogen zijn dat we kunnen trainen. Want ik las een stuk over de judoka’s, die kunnen nog steeds niks hè. Die kunnen niet eens trainen, wegens de anderhalve meter afstand. Niet kunnen trainen en geen geld verdienen, dat wil je er nu niet bij hebben want dat is nog veel erger. Wij als atleten mogen van geluk spreken dat we buiten op een baan kunnen trainen waar we afstand kunnen houden. Ja daar hebben we geluk mee. Ik kan eigenlijk gewoon door. Ik verdien nog gewoon mijn geld, dus het is niet dat ik grote zorgen heb, en daar ben ik dankbaar voor.”