De baan-atletiek.nl olympische prognose 2024 is een groot succes geworden. Van de talrijke deelnemers vormen Dick Holstein, René van de Ven en Roy Stout met respectievelijk 17, 16 en 15 goede antwoorden uit 20 vragen de Top 3. De prijswinnaars reageerden enthousiast op ons verzoek om enige persoonlijke impressies naar aanleiding van de olympische atletiek op schrift te stellen. Hieronder hun zeer gewaardeerde bijdragen.

We hebben het te weinig over Nadine Visser

door Dick Holstein

Als breed geïnteresseerde sportliefhebber heb ik me uitstekend vermaakt met de Olympische Spelen. Zestien dagen lang zapte ik vijftien uur per dag langs alle mogelijke zenders en zag ik hoe duizenden sporters uit meer dan tweehonderd landen de grens van het menselijke kunnen opzochten. Ik geef er de voorkeur aan om het overzicht te bewaren tijdens de Spelen en alles te volgen. Ik heb om die reden afgezien van een trip naar Parijs om met eigen ogen het atletiektoernooi te aanschouwen en me onder te dompelen in het kolkende stadion, waarin zelfs tijdens de ochtendsessies tachtigduizend liefhebbers op de banken stonden. Spijt? Misschien een beetje, maar de prijzen voor toegang en overnachting liepen op tot het tienvoudige van het WK in Boedapest van vorig jaar, dus al in een vroeg stadium viel de beslissing om me thuis voor de tv te nestelen.

De hoogtepunten van de atletiek waren – het mag geen verrassing zijn – de onmogelijke trilogie van Sifan Hassan, de 4 x 400-estafettes met de inhaalraces van Femke Bol, de onbevangenheid van Niels Laros en Stefan Nilessen op de 1500 meter. Terecht kregen zij veel lof toegezwaaid. Maar een andere atlete, die een grootse prestatie leverde, kwam er wat bekaaid van af. Nadine Visser. De 100 meter horden is een even spectaculair als risicovol nummer. Hoe vaak hebben we ook op deze Spelen niet atleten gezien die haperden, struikelden, niet uitkwamen met hun passen, de horden toucheerden. Daarbij komt nog dat het niveau de laatste jaren bij de vrouwen omhoog is geschoten. In de finale werd Nadine vierde in 12.43; dat zou in Rio 2016 genoeg zijn geweest voor goud en in Tokyo 2021 voor zilver. Een schitterende prestatie dus van deze voormalige meerkampster, die wat mij betreft niet genoeg is bezongen.

Dat de hossende meute in het Holland House alleen oog had voor de medaillewinnaars, nou ja, dat is inmiddels een gegeven. Maar het duo Stekelenburg/Sedoc had Nadine best wat meer op de schouders mogen nemen. Haar progressie is dit seizoen spectaculair, het jarenlang onaantastbaar geachte nationale record van Marjan Olyslager van 12.77, is allang geen onneembare horde meer voor Nadine: 12.36 (14 juli, La Chaux-de-Fonds) is inmiddels de nieuwe norm.

Ook haar interviews na de race zijn uitstekend. Haar woordkeus, oprechtheid en verschijning zijn helemaal in orde. Dat er veel aandacht uitgaat naar Femke, Sifan en Lieke is begrijpelijk en volkomen terecht, maar we mogen het ook best wat vaker over Nadine Visser hebben. Een model-atlete van grote klasse.

Hoog en speer – en een kritische noot

door René van de Ven

Mijn persoonlijke hoogtepunt, dat is even denken hoor. Ik denk toch dat het komt van de twee onderdelen die mijn persoonlijke favorieten altijd zijn geweest: hoog en speer. Toevallig allebei bij de mannen, terwijl we juist bij de vrouwen de laatste jaren fenomenale prestaties hebben gezien. Al hoort de 4 x 400m mixed, of eigenlijk vooral die bizarre comeback van Femke er ook bij, dus die om het podium vol te maken. En Sven had erbij gestaan als ie toch nog het podium had weten te halen met die fantastische 10-kamp. Er waren natuurlijk meer momenten die lang blijven hangen, zoals de oppermachtige Tsebogo op de 200 meter, het (verwachte, maar toch) WR van Duplantis (eigenlijk was die sprong op 6.00 of 6.10 nog indrukwekkender naar mijn mening) en het bijna WR van de VS op de 4 x 400m bij de vrouwen (met ook een wereldtijd van NL). 

Maar hoog en speer bij de mannen waren voor mij de hoogtepunten. Hoe mooi het delen van de olympische gouden medaille ook is wellicht, bezien in het licht van sportiviteit en ‘the olympic spirit’, ik vond de barrage geweldig. Een groot toernooi, misschien wel hét grootste van allemaal, en dan zo'n bloedstollend einde van een finale, waarbij degene die mijn voorkeur genoot ook won. Overigens ook terecht, de sprongen van Kerr zagen er vele malen degelijker uit dan die van McEwen als je het mij vraagt. Maar de bluf waarmee hij erin ging, ik hou ervan. Er wordt vaak geroepen dat er wat meer ‘personality’ moet zijn onder atleten. Dat mag van mij ook, zolang het geen disrespect-situaties gaat opleveren. Deze bluf was heerlijk, een prachtige alles of niets poging. Mooi gevecht. 

Bij speer was de winnaar voor mij geen verrassing. Nadeem zat er al een tijdje aan te komen en volgens mij is er niets waar je die man mee kunt afleiden. Doodkalm voor, na en zelfs tijdens. Maar wat een worp! En het was een goeie finale, ook over de breedte gezien en dat is wel eens anders geweest. Met 88.50 gewoon geen medaille. Is dat ooit gebeurd? (Ja, 1 keer in 1999 in Jena, maar toen wierpen 4 mannen op een zakdoek en werd Makarov nipt 4e met 88.58). Het was weliswaar niet meer spannend voor de overwinning, maar een worp van 92.97 en daarbij een spannende strijd om het zilver en brons: fantastisch.

Toch nog een kritische noot? Als het mag wil ik die nog wel even mee geven: de uitzendingen waren grotendeels dramatisch. Nu heb ik begrepen dat ik bij het volgende grote toernooi een maandabonnement moet nemen op HBO max (meen ik me te herinneren), dus dat ga ik zeker doen, want het was werkelijk op geen enkel open net goed geregeld. Eigenlijk is het simpel: laat zoveel mogelijk actie zien, een klein beetje van wat zaken er omheen (concentreren vooraf, atleten voorstelrondes) en zo min mogelijk ‘gepraat’. Als je dan toch wilt praten, doe het dan na afloop in plaats van tijdens de actie. Onbegrijpelijk. Bij Sporza was het nog het minst slecht, maar de gloriedagen van de BBC liggen wel echt ver achter ons, wat een drama was dat. Ook het commentaar (zeker dat van Leon Haan bij de NOS, die elke keer hetzelfde stemverheffingstrucje doet en 100 x de naam van de atleet roept) en de standaard-, totaal fantasieloze onzinvragen die onze atleten moeten beantwoorden (‘Wat gaat er door je heen’, ‘Wat ging er mis’) dragen aan niets meer bij dan een eruptie van ergernissen. Gelukkig is er nu dus een alternatief en zijn de topprestaties van de atleten – hopelijk–  beklijvender.

Speerwerpen en een gouden keeltje

door Roy Stout