Het stoort mij als atletiekliefhebber dat de sportpers in het algemeen bij de uitbundige verslagen over de WK indoor atletiek Femke Bol en Lieke Klaver de loftrompet toe steken en daarmee eigenlijk aangeven dat de overige loopsters van het team er maar een beetje “bijhangen” Dat is NIET te rechtvaardigen! Want  ook Cathelein Peeters en Lisanne de Witte liepen een geweldige race!
Op foto’s en tekst zie ik in de pers steeds dat Bol en Klaver op de voorgrond worden geplaatst. Ik vind dat een beetje misplaatst en respectloos naar de andere teamgenoten toe!
Ik zou het van de sportpers waarderen om meer de teamprestatie te benadrukken en niet alles op het conto van Bol en Klaver te leggen al zijn dat natuurlijk wel de sterkste loopsters van het team. Maar het gaat om de teamprestatie en laat de andere meiden dan ook meer delen in de geweldig geleverde prestatie.!

Bert Vreeswijk ( atletiektrainer)
Gorinchem

Even zeuren (17) door Kees Sluys 

 Kanttekeningen bij FBK 2023

 

- Harry Schulting, sinds 1979 nationaal recordhouder op de 400 meter horden met 48.44, had zich afgelopen zondag (4 juni) behoorlijk zitten ergeren. Na afloop van de televisie-uitzending over de FBK Games twitterde hij: ‘‘Wat een slechte uitzending van de fbk. Veel gelul weinig atletiek gezien.’ De webmaster van deze site was dezelfde mening toegedaan en nam zich voor om de volgende keer maar weer in levenden lijve in het stadion present te zijn.

Zelf was ik wel in Hengelo. Soms op de tribune vertoevend, maar veelal bij de stand van Vesper Publishing waar het prachtboek De Canon van de Nederlandse Atletiek werd verkocht.

Weer thuis bekeek ik de gewraakte uitzending. Eerlijk gezegd viel de duur van het ‘gelul’ onder leiding van het duo Stekelenburg-Sedoc me nog mee. Al gingen de gesprekken te veel met en over de usual suspects. Leuk natuurlijk om te horen dat de door een peesblessure geteisterde Churandy Martina het voor volgend jaar nog helemaal ziet zitten (‘Als ik kan starten heb ik altijd kans’). Maar interessanter ware een gesprekje met zijn beoogde opvolger Raphael Bouju geweest. In de 100 meterrace verbeterde de net 21 jaar geworden atleet zich in één keer tamelijk sensationeel van 10.20 tot 10.09, werd derde en versloeg onder meer erkende sprinters als Marvin Bracy-Williams, Ronnie Baker en Aaron Brown.

Nog beter zou zijn geweest om een deel van de praattijd in te ruimen voor opgenomen beelden van onderdelen buiten het internationale hoofdprogramma. Want daar gebeurden ook mooie dingen. Neem de 400 meterwinst in 46.24 van de 19-jarige Jonas Phijffers. Of de (althans voor mij) onverwachte deelname van hordeloopster Zoë Sedney op de 400 meter, die ze aflegde in een prima 52.85. Wie weet maken beiden misschien al op korte termijn deel uit van onze succesvolle nationale estafetteploegen.

 

- Met 10.000 toeschouwers en prachtig weer mocht de organisatie in Hengelo dik tevreden zijn. Minder geslaagd voor menig bezoeker waren de lange rijen voor de shuttlebussen van station naar stadion en vice versa. Al die kaartjes afrekenen met de chauffeur – kan dat volgend jaar niet anders?

En dan, eenmaal op het stadionterrein: ontmoedigend lange rijden steeds voor de frites, de drankjes en de pasta. Ook dat zou beter moeten.

Of heeft de organisatie al genoeg kopzorgen? Geruchten willen zelfs dat het voortbestaan van dit toch al met al unieke evenement op het spel staat. Welke nieuwe sponsors bieden zich aan?

Even zeuren (16)  door Kees Sluys

Een jointje in de atletiek

En ja hoor, een Amerikaan heeft een boek gepubliceerd over doping (cannabis) en de Volkskrant moest er dinsdag 21 september bij monde van Eline van Suchtelen meteen een stuk aan besteden.  
Ik tik haar bijdrage graag helemaal voor u over. Tussendoor stel ik wat vragen die bij mij opkwamen.

Kop: ‘Gaat cannabis van de dopinglijst? Sporters hebben wel degelijk baat bij een jointje’

Inleiding: ‘Het mondiale dopingagentschap Wada haalt cannabis mogelijk van de dopinglijst af omdat het geen prestatiebevorderend effect zou hebben. Maar sporters die het gebruiken lijken er, in mentaal opzicht, wel degelijk baat bij te hebben.’

WAT IS ER OP TEGEN OM JE MENTAAL TE WAPENEN?

Tekst:
‘Josiah Hesse vond hardlopen maar niks. De Amerikaanse onderzoeksjournalist had er het lijf niet voor, de motivatie ontbrak, hij vond het saai en pijnlijk. Tot hij voor trainingen cannabis ging gebruiken. Toen vlóóg hij plotseling over de weg.

HOE HARD LIEP HIJ EERST EN HOE HARD GING HIJ NA MARIHUANAGEBRUIK?

Hij is niet de enige, ontdekte Hesse. Ook topsporters hebben baat bij het gebruik van de softdrugs, schrijft hij in zijn onlangs verschenen boek Runner’s High. En dat terwijl het mondiale dopingagentschap Wada juist wil onderzoeken of cannabis van de dopinglijst af kan omdat het geen prestatiebevorderend effect zou hebben.
Hesse sprak voor zijn boek met sporters uit verschillende olympische disciplines. De populariteit van de drug bleek enorm. ‘Dat waar ik zo’n fan was was, bleken professionele sporters massaal te doen. Ik schat in dat 50 tot 80 procent van de topsporters cannabis gebruikt in trainingen of wedstrijden. Ik had daar geen idee van en vond dat de wereld dit moest weten.

HOE KOMT HIJ AAN DEZE HOGE SCHATTINGEN?

Topsporters gebruiken cannabis volgens Hesse voor verschillende dingen. Als pijnstiller, om eetlust aan te wakkeren (zoals onder gewichtheffers) of om minder stress te ervaren.

WAT IS ER TEGEN PIJNSTILLERS, TEGEN EETLUST AANWAKKEREN EN TEGEN MINDER STRESS ERVAREN?

De mentale druk in de topsport is een veelbesproken thema sinds verschillende boegbeelden zich hebben uitgesproken over de spanning waar ze tijdens wedstrijden last van hebben. Tennisster Naomi Naomi Osaka werd depressief na haar overwinning op de US Open en wilde tijdens Roland-Garros de pers niet meer te woord staan.

MOET ZIJ ZELF WETEN.

Turnvedette Simone Biles besloot zich tijdens de Spelen van Tokio terug te trekken omdat ze gebukt ging onder de verwachtingen. Zouden zij gebaat zijn bij een jointje? ‘Je zou cannabis een soort mentale doping kunnen noemen,’ zegt Hesse. ‘Het helpt je om beter met de druk om te gaan. Je krijgt er meer zelfvertrouwen van.’

BETER MET DRUK OM GAAN EN MEER ZELFVERTROUWEN KWEKEN. WAT IS DAAR VERKEERD AAN?

De Nederlandse dopingautoriteit pleit al jaren om cannabis van de dopinglijst te halen omdat onderzoeken uitwijzen dat je er niet beter van gaat sporten. Het gebruik ervan vermindert het concentratie- en reactievermogen en het verhoogt de bloeddruk en de hartslag.

WAAROM ZOU JOSIAH HESSE WEL GELIJK HEBBEN EN DE NEDERLANDSE DOPINGAUTORITEIT NIET?

‘Je wordt er juist trager van,’ zegt Vincent Egbers, de voorzitter van de Nederlandse dopingautoriteit. ‘Het stond met name op de dopinglijst omdat cannabis slecht voor je is, en omdat het gebruik ervan niet in de geest van de sport is. Stel je voor dat je een foto ziet van een heel hockeyelftal met joints. Dat is geen mooi uithangbord voor de sport.’

WAT SLECHT VOOR IEMAND/EEN SPORTER IS, DAAR HEEFT EEN DOPINGINSTANTIE NIETS OVER TE ZEGGEN.

NETZOMIN ALS OVER ‘DE ‘GEEST VAN DE SPORT’.

Cannabis staat sinds 1989 op de dopinglijst. Het mag alleen buiten wedstrijdverband gebruikt worden. In Nederland worden sporters met enige regelmaat betrapt op het gebruik van tetrahydrocannabinol (THC), de werkzame stof in de plant. 
Omdat de stof nog dagen na gebruik in de urine aangetroffen kan worden, werd de maximale toegestane hoeveelheid in 2013 verhoogd. De drempelwaarde voor een positieve dopingtest ging van 15 naar 150 nanogram per milliliter. ‘Er waren te veel recreatieve gebruikers waarbij we de stof bijvoorbeeld twee weken na het gebruik ervan nog konden vinden,’ zegt Egbers. Voor 2013 werden er jaarlijks ongeveer zeven Nederlandse sporters betrapt op cannabis, nu zijn het er per jaar meestal niet meer dan één of twee.

DE DOPINGAUTORITEIT WILDE DUS KENNELIJK ZO MIN MOGELIJK OVERTREDERS VINDEN. DAT ZEGT GENOEG OVER DE REGELS.  

Onderzoeksjournalist Hesse denkt dat sporters massaal gaan experimenteren als cannabisgebruik ook tijdens wedstrijden wordt toegestaan. Hij heeft daar geen morele bezwaren tegen. ‘Andere pijnstillers worden ook in de sport gebruikt, maar die zijn veel schadelijker.’

DUS SCHADELIJKER PIJNSTILLERS MOGEN WEL?

BOVENDIEN: WAAROM ZOU JE UBERHAUPT BEZWAREN HEBBEN TEGEN PIJNSTILLERS?

CBD-olie, een stof die niet op de dopinglijst staat en ook uit de cannabisplant komt, is al geaccepteerd in de sport. De Amerikaanse triatlonbond wordt gesponsord door een bedrijf dat de olie, die kalmerend zou werken, produceert.
Zelf is Hesse gek op cannabis dat in eten verwerkt zit, zogenaamde edibles. Op die manier krijgt hij de schadelijke stoffen niet binnen via de rook van een joint. ‘Ik eet het vaak in de vorm van chocola of gummy beertjes waar het in zit. Ook tijdens trainingen. Mijn benen voelen er licht door en het maakt rennen heel plezierig. Het voelt net alsof je weer een kind bent.’

IS HESSE SOMS EXTRA VATBAAR VOOR CANNABIS?

Voorheen werden sporters nog zwaar bekritiseerd als ze betrapt werden met een joint, maar die tijd is veranderd. Zwemmer Michael Phelps, de meest gedecoreerde olympiër aller tijden, kreeg in 2009 een schorsing van drie maanden toen hij wiet had gerookt. De Amerikaanse zwembond verklaarde dat hij het vertrouwen van jonge kinderen had beschadigd.

WAAR BEMOEIT DIE BOND ZICH MEE? HOE WEET DIE BOND DAT ZO PRECIES?

Op het opgestoken jointje van de Amerikaanse sprintsensatie Sha’Carri Richardson werd dit jaar heel anders gereageerd. Richardson miste de Spelen omdat ze vlak voor de Amerikaanse kwalificatiewedstrijden cannabis had gebruikt. Ze zei dat ze dat deed om de dood van haar moeder te verwerken. Richardson accepteerde een schorsing van dertig dagen en kon haar olympisch debuut daardoor niet maken.

HEEL ANDERS GEREAGEERD? DIE SCHORSING KOSTTE HAAR MOGELIJK EEN OLYMPISCHE MEDAILLE.

‘Of het haar ook zou hebben geholpen om snel te lopen? ‘Ik ken sprinters die het gebruiken,’ zegt Hesse. ‘Ze doen het om met de druk om te gaan. Het hoeft je reactievermogen niet aan te tasten als je weet welke hoeveelheid je moet gebruiken.’

IK BEN BENIEUWD NAAR NAMEN VAN DIE SPRINTERS.  ZIJN HET GROOTHEDEN?

EN NOGMAALS: WAAROM ZOU JE EEN MIDDEL VERBIEDEN DAT HELPT OM MET DRUK OM TE GAAN?    

(wordt ongetwijfeld vervolgd)   

Even zeuren (15), door Bert Vreeswijk

Tweedeling door spikes

Waar ik enkele maanden geleden al gewag van maakte en voor vreesde openbaart zich nu op de Olympische Spelen. De voor mij onbegrijpelijke goedkeuring door World Athletics van de innovatieve hardloopsspike met carbonplaat geeft nu al de nodige reuring onder de atleten. Zelfs Usain Bolt spreekt zich er uiterst negatief over uit. World Athletics houdt zich niet aan haar zelf opgestelde reglementen. Eerst mocht er niks en nu laten ze hun oren hangen naar de commercie (lees Nike).
Inmiddels is er zelfs een regelrechte tweedeling ontstaan. Atleten die door Nike en Puma worden gesponsord kunnen wel beschikken over de innovatieve spikes, atleten van Asics en Adidas moeten het in Tokio zonder doen.
Bondscoach Laurent Meuwly liet zich onlangs in het Algemeen Dagblad over de kwestie uit. Hij schatte het voordeel van de nieuwe schoenen op de 100 meter 0,1 à 0,15 seconde; op de 200 meter 0,3 seconde; en op de 400 meter 0,5 à 0,7 seconde.
Dit kan een ongelijke strijd gaan opleveren in bijvoorbeeld de strijd op de olympische tien- en zevenkamp. Gesteld dat Meuwly’s getallen kloppen, dan zien we op de tienkamp alleen al bij 100 en 400 meter een mogelijk verschil van zo’n 60 punten. En voor de zevenkamp geldt eenzelfde verhaal.
Anouk Vetter, niet gezegend met de nieuwe spikes, liet in het AD weten: ‘Mijn sponsor heeft heel goede schoenen, maar deze spikes hebben ze gewoon niet. Zo wordt atletiek een materiaalsport, dat vind ik vooral zonde.’

Het zou haar ook zomaar een medaille kunnen kosten.

Even zeuren (14), door Kees Sluys

Geen respect

Journalisten vinden het doorgaans heerlijk om over doping te schrijven. We hebben het eerder vastgesteld. Zaterdag 3 juli werd weer een prominent geval in het sportkatern van de Volkskrant behandeld. Over een hele kolom, in vet gezet (lezer: dit is belangrijk!), kwam chef sport Mark van Driel met het verhaal over de nieuwe Amerikaanse sprintsensatie Sha’Carri Richardson, die tijdens de VS-trials positief was bevonden op het gebruik van cannabis. En ja, dat spul staat nu eenmaal inderdaad op de oneindig lange lijst van verboden middelen. Op het gebruik ‘staat een schorsing van vier jaar tenzij een sporter kan aantonen dat het middel niet is gebruikt om beter te presteren. Dan kan de straf worden teruggebracht tot drie maanden. Een kortere straf van een maand is zelfs mogelijk als een sporter bereid is een speciaal behandelingsprogramma te volgen in overleg met een nationale antidopingorganisatie.’

Een ‘speciaal behandelingsprogramma’.
Ach, laten we het op deze plaats verder niet hebben over het stuitende paternalisme dat uit deze woorden oprijst, en ook niet over het feit dat, zoals Van Driel schrijft, ‘dopingdeskundigen al jaren betwijfelen of cannabis thuishoort op de verboden lijst (...).’ Dat is voor een andere keer (het zou de Volkskrant trouwens sieren als ze zelf eens diepgaand op deze materie in zouden gaan).

Wel willen we het hebben over de zeer geringe aandacht die de nieuwe wereldster op de 400 meter horden, Femke Bol, maandag na het weekend (5 juli) in de Volkskrant ten deel viel.
Ja, natuurlijk hadden Pogachar, Verstappen en Van der Poel ook mooie dingen laten zien. Maar de sensationele 52.37 van Bol was het vermelden op de cover van het uitgebreide sportkatern niet waard. En eenmaal doorbladerend bleef de atletiekliefhebber maar bladeren. Waar stond in ‘s hemelsnaam het jubelende artikel over de vrouw die in één klap nog maar viertiende van het wereldrecord verwijderd was gebleven? O wacht, daar op pagina 10, in de rubriek ‘Kort’, stond een zakelijk ANP-stukje over Femke.

Was dat nou alles?
Waarom nu géén flink stuk van (atletiekliefhebber) Van Driel of van redacteur Eline van Suchtelen, met atletiek in de portefeuille? Toch niet net allebei met vakantie? Maar ook in het geval dat – hebben die achtergebleven redacteuren dan geen gevoel voor verhoudingen?
Schrale troost: Op de achterpagina stond een lovende Bol-column van voetbalman Willem Vissers, die het supertalent een ‘verbeterde versie van Olga Commandeur’ noemde. Heel goed van Willem.
Niettemin vraagt men zich af: zou Bol zelf die geringe aandacht diep in haar hart ook niet als gebrek aan respect voor haar wereldprestatie beschouwen?

Even zeuren (13), door Bert Vreeswijk

LIGT HET AAN MIJ?

Als ik over het nieuw ingevoerde bonuspunten systeem in de meerkamp/atletiek als atletiekliefhebber een oordeel zou mogen vellen dan zou ik gelijk zeggen; METEEN AFSCHAFFEN! Wie komt er op om dit  populistische, gecompliceerde en gekunstelde bonus systeem in te voeren? Hebben de verantwoordelijke bondsbestuursleden misschien zitten slapen en vergeten hun weerstand tegen dit systeem uit te spreken? Dit haalt de “ziel” uit onze sport en dwingt amateur topatleten veel geld  en tijd te investeren in wedstrijden die ze helemaal niet ambiëren. Was het oude gehanteerde meerkamp puntensysteem nog  enigszins te begrijpen voor de atletiekliefhebber, nu met het bonus “belonende” nieuwe systeem is er helemaal geen touw meer aan vast te knopen en volstrekt onduidelijk voor de liefhebbers. Dan is er ook nog een andere reden waarom ik  dit systeem afwijs.
De sterkste atleten op de grote toernooien, niet de slimste.
Wie zegt mij dat ik straks op de grote toernooien de beste atleten aan de start zie? Een atleet/te die de “ bonuswedstijden” (kan) uitzoeken  haalt meer punten, dat is oneerlijk en slaat natuurlijk nergens op. Ik wil eerlijke strijd zien en de sterkste atleten op toernooien aantreffen en niet degene die “slim” alle bonus wedstrijden afstroopt.
Misschien ben ik een oude (te) traditioneel zeurkous, maar ik wil tijden zien, afstanden, hoe snel, hoe ver, hoe hoog, in de uitslagen en ranglijsten, dat spreekt ook de kijker, liefhebber, atleet en volger aan!
Maar goed zo denk ik over en ga af op mijn gevoel, misschien zie ik het verkeerd en ben benieuwd wat de atleten/atletes, coaches en ander atletiekliefhebbers er van vinden. Daarom ook graag reacties op onze site om eens wat andere meningen te horen, misschien zijn er argumenten aan te voeren die mij van mening doen veranderen.
Dus graag uw reacties uit alle geledingen zou ik ten zeerste op prijs stellen!
Dit kunt u doen via onze site. Alvast bedankt.

Even zeuren (12), door Hans van Kuijen

Gemiste kans

Afgelopen weekend vond in het Italiaanse Lana de Multistars-wedstrijd plaats. Deze wedstrijd is een van de vier wedstrijden (verder zijn dit Götzis, Ratingen en Arona) die voorafgaand aan de Olympische Spelen in Tokio worden georganiseerd als onderdeel van de World Athletics Combined Events Challenge.
Bij deze wedstrijden kunnen de atleten extra bonuspunten verdienen voor de World Rankings die bepalend zijn voor de kwalificatie voor deelname aan de Olympische Spelen. De te behalen bonuspunten zijn voor al deze wedstrijden gelijk en met de wetenschap dat de deelname in Lana doorgaans van minder kwaliteit is kunnen de atleten hier dus eenvoudiger bonuspunten behalen.
Tot mijn verbazing ontbraken dit jaar de Nederlandse atleten bij deze wedstrijd en dit blijkt een gemiste kans voor directe kwalificatie voor Rik Taam en Anouk Vetter. Voor Rik was deelname aan deze wedstrijd en een puntentotaal van 8.056 voldoende geweest om zijn deelname aan de Olympische Spelen zeker te stellen. Met dit totaal zou hij zijn gestegen naar de 18^e plaats op de Wereldranglijst, waar een plaats bij de eerste 24 voldoende is om zich te kwalificeren voor deelname aan de Olympische Spelen.
Een dergelijke situatie geldt ook voor Anouk Vetter. Een 3^e plaats in Lana, waarvoor een puntentotaal van 6.250 voldoende zou zijn geweest had haar 1.200 punten opgeleverd voor de wereldranglijst. Tezamen met de 1.211 punten die Anouk heeft behaald bij de Europese kampioenschappen in Berlijn zou zij zijn gestegen naar de 15^e plaats op de wereldranglijst. Ook Anouk zou zich hiermee definitief hebben gekwalificeerd voor deelname in Tokio.
De kansen voor beide atleten zijn door deze gemiste kans aanzienlijk gedaald. Door de deelname van bijna de gehele wereldtop in Götzis is de kans op het behalen van bonuspunten in deze wedstrijd aanzienlijk kleiner, hetgeen ook geldt voor Ratingen waar de complete Duitse top, aangevuld met een aantal topatleten uit andere landen, aan de start zal verschijnen. Blijft nog slechts over de wedstrijd in Arona.
De enige andere kans voor beide atleten is om in Götzis een score te behalen van 8.350 resp. 6.420 punten.
Het is voor mij onbegrijpelijk waarom de verantwoordelijken binnen de Atletiekunie deze atleten de kans heeft onthouden om zich vroegtijdig te kwalificeren voor Tokio. De kansen voor deelname aan de Olympische Spelen zijn voor beide atleten nu aanzienlijk verkleind.

 

Even zeuren (11), door Bert Vreeswijk

Even zeuren (10), door Bert Vreeswijk

Even zeuren (9), door Bert Vreeswijk

Enkele maanden geleden spraken we nog onze bezorgdheid uit over de vergaande ontwikkelingen en onrust die de innovatieve nieuwe Nike Vaporfly-schoen veroorzaakte. Nu blijkt overduidelijk in de praktijk dat speciaal foam en ingebrachte carbonplaat in de schoen de lopers buitensporig veel voordeel oplevert.
Inmiddels heeft World Athletics reglementen opgesteld waaraan de nieuwe schoen moet voldoen. Toch is het mijn inziens nog mogelijk voor de fabrikant om door aanpassingen deze regels te omzeilen. Zo kan bijvoorbeeld de dikte van de aangebrachte carbonplaat – het waren er drie en die mag nu nog maar uit 1 lamel bestaan – eenvoudig in zwaardere vorm worden aangepast om zodoende voordeel te blijven behalen en toch binnen de nu geldende regelgeving te blijven. Met de toegestane zooldikte kan de fabrikant ‘spelen’ in het voordeel van de carbonplaatdikte!
Het lijkt er veel op dat World Athletics zijn oren heeft laten hangen naar de belangen van de sponsoren (lees Nike), maar nu zelf met de problematiek in de maag zit. Ook voor de KNAU lijken er problemen op te duiken, nu er inmiddels maar liefst 5 Nederlandse marathonlopers zich hebben weten te plaatsen voor de Olympische Spelen in Tokio!
De gestelde kwalificatielimieten lijken met de nieuw ontwikkelde schoenen niet meer te voldoen. Wellicht kan dit een reden zijn voor de nationale bonden om de gestelde limieten in het vervolg 2 tot 3 minuten scherper te stellen (dat is het voordeel dat de innovatieve schoen in tijdwinst oplevert).
Persoonlijk en dat moet gezegd zijn, vind ik het jammer dat de loopsport door dergelijke ‘technische doping’ (want dat is het) zijn geloofwaardigheid prijsgeeft.
De loopsport heeft zich laten verleiden door de commercie. Straks zijn er voor iedereen weer gelijke kansen, maar is er geen sprake meer van de pure sport die het ooit eens was. Spijtig!

Even zeuren (8), door Kees Sluys

In ‘Even zeuren (7)’ plaatste ik een kanttekening bij het radiocommentaar tijdens de Nederlandse atletiekkampioenschappen.  

Soms vraag je je ook af wat voor beleid er schuilgaat achter de atletiekverslaggeving in bepaalde dagbladen. Naar aanleiding van een verslag in Het Parool van het NK verscheen in die krant een ingezonden brief van Tjerk Vellinga, in de jaren ’60 een van ‘s lands betere 400 meterlopers. Hij was zeer benieuwd naar de geleverde prestaties, maar las slechts een verslag ‘van een atlete die niet echt meedoet. Een groot artikel met foto van Dafne Schippers die het voor de zoveelste keer laat afweten.’ (vanwege rugklachten liet Schippers de finale 200 meter schieten, ks).
Vellinga vond al die aandacht ‘voor atleten die aan de kant zitten’ belachelijk. ‘Het Parool schrijft toch ook niet over voetballers op de reservebank die niet aan het spel meedoen?’Hij heeft natuurlijk groot gelijk. Echter: het gaat hier om Dafne Schippers. En dagbladen hebben zich kennelijk tot taak gesteld om zich zo veel mogelijk op haar en haar sores te concentreren.
Neem de Volkskrant van vandaag (19 september). Een volle pagina over Schippers, met als kern: dat ze op simpele wedstrijden in Nederland moet verschijnen, anders kan ze niet aan haar sponsorcontract met Nike voldoen. En als ze dat niet kan, komen er minder inkomsten binnen.
Maar wat zal het een journalist deren dat een atlete die in betere tijden 30.000 tot 50.000 dollar per optreden verdiende, een keer met minder genoegen moet nemen?
Wat ik ook niet snap. Dat de Volkskrant een dag eerder wel verslag deed van mooie prestaties van Nadine Visser, Femke Bol en Lieke Klaver tijdens de Diamond League in Rome, maar geen woord repte over het daar gevestigde wereldrecord. Je kon op je vingers natellen dat het Armand Duplantis een keer zou gaan lukken om Bubka’s legendarische 6.14 te overtreffen, maar om die 6.15 meter polshoog volledig te negeren is ook weer zoiets.
Of zou het zijn omdat er bij polsstokhoog (waarom in ‘s hemelsnaam?) geen onderscheid meer wordt gemaakt tussen indoor- en outdoorwereldrecords? De blijdschap van Duplantis, die indoor al 6.18 op zijn naam had staan, was er trouwens niet minder om.
Een blik op de wereldrecordlijsten van World Athletics leert datDuplantis zowel indoor als outdoor met 6.18 staat genoteerd. Bij outdoor met de i van indoor tussen haakjes er achter vermeld. Vreemd natuurlijk.
Bij het hoogspringen gaat Javier Sotomayor ook zowel indoor als outdoor aan de leiding, met respectievelijk 2.43 en 2.45 meter. En bij verspringen en hinkstapspringen wordt er ook verschil gemaakt.
Vraag: vanwaar deze uitzonderingspositie voor polsstokhoog?

Of ben ik nou zo dom?

Even zeuren (7)

door Kees Sluys

Vandaag (zondag 30 augustus) ‘s middags tussen 15.30 en 17.00 uur in de auto naar huis. Langs de Lijn maar eens aangezet. Natuurlijk, veel Tour de France en Formule I vanuit Spa/Francorchamps. 
Tussendoor ook een paar keer even aandacht voor het NK atletiek in Utrecht. Verslaggever van dienst Andy Houtkamp meldt in een van zijn korte bijdragen dat Nadine Visser, na haar mooie 100 meter titel van gisteren (11.25) nu ook – uiteraard – de 100 meter horden op haar naam heeft geschreven.
Maar in welke tijd!?, roep ik naar de autoradio. Die wordt niet gegeven.
Bij de mannen is de winst op de 110 meter horden gegaan naar Liam van der Schaaf, pal voor clubgenoot Koen Smet. Tijden svp! Geen informatie.
Even later is de 200 meter vrouwen aan de beurt. Houtkamp doet nu rechtstreeks verslag van de overwinning van Lieke Klaver. In een goede 22.95.
Hè hè, een tijd!
Ook de 200 meter van de mannen wordt met een tijd bedeeld. ‘Een zeer goede 20.35 voor Taymir Burnet, zes-tiende vóór Churandy Martina.’
Prima prestatie inderdaad!
De 800 meter mannen, gewonnen door Djoa Lobles, moet het weer zonder tijd doen. En even later is er nog kort aandacht achteraf voor de afsluitende nummers, de 400 meter voor vrouwen en mannen. Respectievelijk gewonnen door Andrea Bouma en Jochem Dobber, de man die pas nog een mooie 45.68 heeft gescoord. Kwam hij vandaag wellicht weer onder de 46.00? Ik kom het niet te weten.
Weer thuis kijk ik nog eens naar de uitslagen. De 200 meter van Burnet: 20.35. Ja, zeer goed inderdaad. Maar wat blijkt nu? Hij liep wel met 5.2 meter rugwind. Daarover hoorde ik niets op de radio.

Sorry hoor, maar dit is toch geen adequate atletiekverslaggeving?

Even zeuren (6), door Bert Vreeswijk

De macht van het kapitaal (Nike)

Onlangs publiceerden wij een artikel op onze site over de Vaporfly loopschoen. De vraag in dit artikel luidde: Is de Nike innovatieve Vaporflyschoen technische doping?
Nadat Brigid Koshei het wereldrecord op de marathon met twee minuten verbeterde en de geslaagde poging van Eliud Kipchoge, die als eerste mens de twee uur- 1.59.40.2 - barrière doorbrak, vroeg iedereen zich af hoe al die super prestaties uit de lucht kwamen vallen. Er werd veel over gespeculeerd en er werden theorieën aangedragen. Zelfs de IAAF “rook onraad” en kwam in vergadering bijeen om te bepalen hoe hier mee om te gaan. Het is overduidelijk dat Nike met deze innovatieve schoen iedereen heeft verrast!
Standaard regel binnen nieuw ontwikkelde en innovatieve atletiek materialen is, dat de productvernieuwing een jaar voor iedereen in de handel te koop moet zijn, maar voor loopschoenen
lijken daar geen regels voor te zijn opgesteld of te bestaan (?)
Nu is er een gerede kans dat de IAAF de schoen wil verbieden, net zoals de internationale zwembond  “de snelle zwempakken” niet meer toestond tijdens wedstrijden. Maar Nike heeft veel geld in research, promotie en marketing geïnvesteerd en ziet de bui al hangen. Het gaat hier om een smak met geld en Nike heeft zijn advocaten al klaar staan om een eventueel verbod aan te vechten!
Een niet onbelangrijk gegeven in deze zaak is bovendien dat Nike een zeer belangrijke sponsor is binnen de atletiekwereld! Durft de IAAF een eventueel verbod op te leggen of zal het ( met een gezocht excuus) zijn oren laten hangen naar de belangen van Nike? We zijn benieuwd hoe deze
situatie zich verder zal ontwikkelen, wordt vervolgt.
Bert Vreeswijk

Even zeuren (5), door Kees Sluys

Nog maar kort geleden, begin september, opende de Volkskrant het sportkatern trots met een paginagrote foto van Sifan Hassan. Dit naar aanleiding van het feit dat de atlete op de sinds maart dit gepubliceerde wereldranglijst van atletes als nummer 1 stond geklasseerd. Zij was, zo schreef de krant, ‘nu officieel de beste atlete van de wereld’. 
Het klassement is een nieuw idee van de IAAF, waar men denkt c.q. hoopt dat zo’n wisselende rangschikking meer publiciteit voor de atletiek zal genereren. Zulks in navolging van het tennis met hun top 100 lijsten. 
Er is echter één verschil. Bij tennissen draait het alleen om tennissers: appels en appels. 
Bij atletiek gaat het niet alleen om atleten überhaupt, maar om lopers, springers, werpers en meerkampers: appels en peren. 
In Doha liet Hassan intussen zien dat ze inderdaad erg veel in haar mars heeft. Een superieure overwinning op de 10.000 meter die werd gevolgd door een sublieme 1500 meter-triomf. 
Eerder op de dag van die laatste overwinning had Mark van Driel zich in de Volkskrant nog eens uitgebreid met Hassan (en haar trainer Alberto Salazar) beziggehouden. Hij schetste vijf scenario’s, die haar schitterende optreden zouden kunnen verklaren. Het woord ‘doping’ werd daarbij zeker niet geschuwd. 
Hij sloot af met de woorden: ‘Wat wel vaststaat: de twijfel zal nooit helemaal verdwijnen.’ Daarin heeft hij ongetwijfeld gelijk. En daar zit precies Hassans tragiek. Stel dat ze volgend jaar langzamer gaat lopen, dan zal men al gauw roepen: ‘Zie je wel. Zonder Salazar (doping) is ze een stuk minder goed.’ 
Eigenlijk zou Hassan volgend jaar het 1500 meter wereldrecord van Genzebe Dibaba (3.50.07) als eerste atlete ooit ruim onder de 3.50.00 moeten brengen. Dat heeft ze dan tenminste zonder bemoeienis van Salazar gepresteerd. Bewijs van onschuld, zou je zeggen. Of toch niet? Nee, Sifan kan het nooit meer goed doen. 
Vandaag, 7 oktober, opent het sportkatern van de Volkskrant wederom met een grote foto van Hassan. ‘Sprookjesachtig snel’ luidt de kop. Ruim anderhalve pagina is er voor de tweevoudige wereldkampioene ingeruimd. Een, laten we zeggen, positief stuk over haar unieke prestaties. Maar ook een stuk getiteld: ‘Wereldkampioen in verdacht gezelschap’. 
Inderdaad: de twijfel blijft. 

Even zeuren (4), door Kees Sluys

Ik had NRC Handelsblad al even niet meer onder ogen gehad. Benieuwd naar de verslaggeving over het WK legde ik 3,39 euro neer voor de editie van vrijdag 4 oktober. 
Wat zou Henk Stouwdam (of een van zijn collega’s) te melden hebben over de sensationele 400 meter vrouwen, waarin gedoodverfde favoriete Shauna Miller-Uibo het onderspit moest delven tegen de 21-jarige Salwa Eid Naser, die met 48.14 in de buurt kwam van het onaantastbare record van Marita Koch? 
Wat zou er te lezen zijn over de schitterende, bijna 7000 punten-overwinning, op Nafi Thiam van Katharina Johnson-Thompson in de zevenkamp? En over de mooie prestaties van Nadine Broersen en Emma Oosterwegel? 
En hoe zou het even dramatische (de tranen van Kevin Mayer!) als glorieuze (Niklas Kaul!) tienkampverhaal van Doha worden verteld? 
Ik bladerde door de krant en ja, daar kwam ik bij de sportpagina’s. Die werden gevuld met een omvangrijk verhaal over ‘talentrijk AZ’ dat stand hield tegen Manchester United. En ik zag korte berichten over Feyenoord en PSV. 
De tweede en laatste sportpagina ging volledig over: Circuit Zandvoort. Kop: ‘Genoeg hordes, maar geen zorgen.’ 
Typisch zo’n stuk dat je ook een week later kunt plaatsen. 
Is hier iets misgegaan en moest er plotseling een pagina worden gevuld? 
Zo niet, dan moeten we vaststellen dat de atletiekverslaggeving in de Volkskrant nog zo gek niet is.

Even zeuren (3), door Kees Sluys

De atletiekverslaggeving in de Volkskrant wordt sinds kort verzorgd door nieuwe redacteur Eline van Suchtelen, die eerder bij Trouw werkte. De wijze van werken bij het ochtendblad is nog hetzelfde. Niet gericht op een zo compleet mogelijke verslaggeving van een evenement als het WK in Doha – een paar highlights moeten in dit tv-en computertijdperk volstaan.
Of de atletiek minnende lezer daar blij mee moet zijn is de vraag. Wat hebben we tot dusver kunnen lezen?
In de maandagkrant veel over de prachtige 10.000-triomf van Sifan Hassan. Verder stukken over Christan Coleman (maar vooral over dopingverdenkingen) en de superieure 100 meterwinst van Fraser-Pryce. Dat was de oogst van een heel weekend.
De dinsdageditie telde welgeteld twee onderwerpen. De 800 meter finale van de vrouwen, met de overigens uitstekende titel ‘Zonder Semenya is het weer spannend’ (waarmee het warempel wel leek alsof de krant helemaal achter de uitsluiting van de Zuidafrikaanse staat – wat overigens geen schande is, alle geschreeuw van advocaten en mensenrechtenactivisten ten spijt).
Zeer uitgebreid werd voorts bericht over de blessure van Dafne Schippers. Maar wéér over haar tijd bij Rana Reider, wéér over die krachttraining etc. Alsof we dat allemaal nog niet weten. Ja, toegegeven, ook Taymir Burnet kwam in een zinnetje langs. En dat Hassan de 1500 meter gaat lopen. Maar: dat Lisanne de Witte de halve finaleplaats haalde werd weer niet genoemd.
En zo was er maandagavond veel meer te genieten geweest. Neem de fraaie hoogspringfinale bij de vrouwen, en de drie Ingebritsens in de finale van de 5000 meter. Heroïsch was de poging van Jacob, die uiteindelijk toch tekort kwam tegen het Ethiopische geweld.
De krant van vandaag bevat een flink stuk over het fraaie polsstokhoog duel tussen Armand Duplantis en Sam Kendricks. Prima. Verder een kort bericht over Noah Lyles’ 200 meter overwinning, Braziers 800 meter victorie, en over Jamile Samuel die de 200 meter finale, bij lange na, niet bereikte.
Maar waren er niet nóg een paar landgenoten van de partij? Lisanne de Wit liep toch een halve finale 400 meter (die ze weliswaar niet doorstond) en Douwe Amels probeerde zich toch voor de hoogspringfinale te kwalificeren – al bleek zijn 2.22 meter dan ontoereikend? Zelfs de fraaie 55.32 van Femke Bol op de 400 meter horden, waarmee zij zich voor de halve finale kwalificeerde, werd geen woord waardig gekeurd. In plaats daarvan veel aandacht voor de schorsing van Alberto Salazar. Op blikvangende pagina 3 de visie van Hassan, opgetekend door Van Suchtelen. En op de sportpagina’s een tweekolomsstuk van chef-sport Mark van Driel (niet zo lang geleden nog de atletiekman bij de krant).
Waarom dit geval – zeker nu het WK in volle gang is – niet even in een kolommetje afdoen, vraagt de simpele atletiekfan zich af. Antwoord: omdat de meeste media het héérlijk vinden om over doping te berichten. Zeker de Volkskrant.

Even zeuren (2), door Kees Sluys

Zondagavond, na de halve finale – toen nog niet bekend was dat Dafne moest afzien van de finale 100 meter – analyseerde Gregory Sedoc voor de NOS dat Dafne ‘te laat de turbo aanzette’. Beetje rare uitdrukking: alsof je dat zomaar even naar believen kunt doen. Of was het zijn manier om die lichte hapering (even iets naar
links uitwijken) te verklaren? De lichte hapering die, naar Dafne later verklaarde, inderdaad met haar plotselinge liesprobleem te maken had.
Hoe dan ook. Na de finale wees Sedoc op interessant aspect bij de sprint:
Shelley-Ann Fraser-Pryce, Elaine Thompson cs die niet met gebalde vuisten, maar met open handen liepen. Gebalde vuisten = per se móeten.
Open handen = ontspanning.
De vertoonde beelden lieten het mooi zien. In zijn autobiografie To be honest with you uit 1995 laat olympisch 100 meterkampioen van 1992 Linford Christie
zich hier ook over uit: ‘I run with my palms open. A clenched fist is a sign of aggression and, when you are pushing too hard, you become very tight. You have to be aggressive but is has to be internal anger. Your face is very important because, whatever your facial expression, your body will follow. If your face is relaxed, your body will stay relaxed. If your face expresses anger then your body is going to do everything that way. Once again, the idea is to stay relaxed. Don’t clench your fists.’