Waarom koos je uiteindelijk voor de zevenkamp, want je had ook een uitzonderlijk talent voor het hoogspringen en het speerwerpen?

‘Mijn hart heeft altijd al bij de meerkamp gelegen. Ik heb nooit kunnen kiezen. Hoogspringen was op een gegeven moment zeker mijn beste onderdeel (pr. 1.94 m.), maar ook het speerwerpen (pr. 54.97 m.) vond ik erg leuk. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat ik mede door goede algemene ‘meerkamp’-training, ook goed kon hoogspringen.’

Je hebt met vele toptrainers gewerkt. Van welke trainers heb je het meest opgestoken en geleerd? Wat waren hun sterke kanten waardoor jij steeds zoveel progressie kon maken?

‘Van alle trainers/coaches heb ik heel veel geleerd! En allemaal hebben ze natuurlijk hun goede en minder goede punten. Voor mij is het laatste stukje van mijn carrière wel erg belangrijk geweest. Bondscoach Robbert-Jan Jansen en ik zijn het toen meer “samen” gaan doen. Ik had alle vertrouwen in hem en we konden samen kijken naar de inhoud van de trainingen, techniek etc. Door mijn eigen ervaring wist ik ook beter wat ik wilde en samen waren we hierdoor een goed duo. Wat voor mij vooral belangrijk was, was het feit dat Robert-Jan (buiten alle kennis die hij heeft) altijd in mij geloofd heeft. Volop vertrouwen in de revalidatie na mijn achterste kruisband-ruptuur en mijn comeback. Maar ook kreeg ik alle steun van Robert-Jan nadat ik moeder ben geworden. Daar ben ik erg dankbaar voor.’

Sinds de geboorte van je zoon James sta je ongetwijfeld anders in het leven. En met de moederrol die je nu vervult, zou het wel eens kunnen zijn dat je je gedwongen afscheid van de topsport sneller kan accepteren. Hoe kijk je daar zelf naar?

‘Jazeker, het moederschap doet heel veel met je. Ik kan en moet beter relativeren. James staat op 1 en alles in mijn leven staat in het teken van hem. Ik heb heel bewust de keuze gemaakt om moeder te worden en dan vind ik zelf dat daar mijn prioriteit ook moet liggen. En daarnaast vind ik het ook echt fantastisch! Ook was het een bewuste keuze om topsport en “mama” zijn te combineren, maar dat was erg zoeken naar een balans. Dit heb ik met veel liefde en plezier gedaan, maar het was een pittige combi. Ik kon mindere trainingen veel beter loslaten in het begin, maar merkte ook dat tijdens het wedstrijdseizoen de “oude” Nadine weer naar boven kwam en ik heel graag goed wilde presteren. Dat was wel eens lastig, omdat ik ook wist dat ik nu eenmaal niet meer zo goed kon herstellen als vroeger. Nu ik de keuze heb gemaakt om te stoppen met topsport helpt het zeker om die kleine te hebben. Maar het blijft pijnlijk en heel gek. Het topsportleven moet ik inruilen voor een ander leven. Dat vind ik een raar idee waar ik nog heel erg aan met wennen! Zoals voor veel andere topsporters, is ook dit een zoektocht. Maar waar een “leven” eindigt, begint ook weer een nieuw leven. Nieuwe kansen en een toekomst waar ik ook erg naar uitkijk!’

Nadine, als je nu je topsportcarrière over zou kunnen doen, wat zou je dan anders doen? En heb jij met jouw ervaring een tip voor de aanstormende jeugdige meerkampsters, zodat ze van jou kunnen leren? En waar zijn jouw toekomstplannen nu op gericht?

‘Phoe, lastig! Misschien heel erg cliché, maar genieten heb ik echt te weinig gedaan. Je zit op zo’n trein die steeds maar door raast, en dan neem en krijg je niet altijd de tijd om even stil te staan bij je prestaties of bij alle dingen die allemaal meemaakt. Daar had ik mij misschien meer bewust van willen zijn. Pas tijdens de revalidatie van mijn achterste kruisband-ruptuur heb ik dat veel meer geleerd te doen. Soms zou ik de ervaring die ik nu heb al aan het begin van mijn carrière gehad willen hebben. Ik weet nu gewoon veel beter wat bij mij werkt en bij mij past, dat had ik wel eerder willen weten. Ik ben heel blij en tevreden met mijn carrière en zou niet zo snel zeggen dat ik dingen anders had willen of moeten doen. Ik ben vooral heel dankbaar voor alles wat ik heb mogen beleven en mogen leren. Ik ben vooral trots op de ontwikkeling dat ik als atleet, maar vooral als mens heb doorgemaakt!

Daarnaast was het voor mij tijdens mijn revalidatie ook wel echt een eye opener dat je niet alles alleen hoeft te doen. Ik had toen veel meer het gevoel van een Team om mij heen met de bijbehorende coach, voedingsdeskundige, fysio, sportarts etc. En ook de mental coach, daar heb ik veel aan gehad en heb ik nog steeds veel aan! Wat ik vooral zou willen meegeven aan jonge sporters en talenten is: Maak je eigen keuzes en luister naar je eigen gevoel! En ben jezelf soms een beetje bewust van het feit dat je echt bevoorrecht bent als topsporter!

Wat mijn toekomstplannen betreft wil ik mijn kennis en ervaring als (ex) topsporter graag delen. Vorig jaar heb ik de Topcoachopleiding van de Atletiekunie goed afgerond en ben dan ook druk bezig met het coachen van junioren en een aantal meerkampdames. Daar wil ik graag in verder, maar daarnaast wil ik ook graag iets doen met mijn studie HBO Sportmanagement. Evenementen plannen en organiseren, veel bezig zijn met Sport & Bewegen, omdat ik vind dat dat voor iedereen laagdrempelig en leuk moet zijn!’

Ooit was er eens een meisje, Nadine Broersen, die droomde van het topsportleven en de Olympische Spelen. Niks weerhield haar ervan om die droom waar te maken. Door hard werken, onvoorwaardelijke steun van de mensen om haar heen, het benutten van haar talent en heel veel doorzettingsvermogen, is die droom uitgekomen. Laat Nadine een voorbeeld en stimulans zijn voor jonge atleten, want soms komen dromen echt uit!

Nadine bedankt, we hebben van je genoten, het ga je goed!