Olympische notities uit Tokio

Notitie 6, zondag 8 augustus, Geen woorden voor...

door Kees Sluys

- Natuurlijk. En terecht. Grote verhalen vrijdag in de pers over onze zilveren en bronzen meerkampsters Anouk Vetter en Emma Oosterwegel. Maar dan vooral over Vetter en haar moeilijke periode en haar terugkeer. Emoties!
Een beetje oranje bril is niet erg, maar dat in dagbladen als Volkskrant, AD, Parool en NRC/Handelsblad geen woord werd gerept over de magistrale tienkamp van Damian Warner en het wedervaren van zijn grote concurrenten Kevin Mayer en Niklas Kaul – bedenkelijk!

- Dobber, Agard, Van Diepen en Angela. Was deze samenstelling van de 4 x 400 ploeg voor de halve finale niet een beetje link? Moest Nederland om de finale te bereiken niet in de (althans theoretisch) sterkste opstelling met Bonevacia lopen? ‘De coaches bepalen’, het is de mantra van de atleten zelf. Het pakte nog goed uit ook. De vijfde plek in de eerste reeks, met een mooi maar zolangzamerhand ook wel verwacht record van onder de 3.00.00 minuten (2.59.06), bleek voldoende voor de finale.  

- Het ligt aan het schoeisel, leek Marileidy Paulino met haar gebaren naar de camera te willen zeggen. Haar supersnelle Nike-schoenen wel te verstaan. De Dominicaanse werd tweede in 49.20 achter de superieure Shaunae Miller-Uibo (48.36).

- Je proefde de lichte irritatie in de stem van NOS-commentator Leon Haan toen hij vrijdagmiddag pas in de uitzending kwam na de presentatie van de vrouwen-estafetteteams in het stadion. Begrijpelijk, want presentator Jeroen Stomphorst en analist Gregory Sedoc zaten in de studio volstrekt onnodig lang door te kletsen alvorens live te gaan. ‘Dafne trekt echt wel het gas open,’ voorspelde Sedoc.   

- Wetenschap is een groot goed, maar je vraagt je wel eens af waarom het met de toepassing ervan soms zo verkeerd kan gaan. Na afloop van de ternauwernood gehaalde finale op de 4 x 100 meter bij de vrouwen (donderdag), was er met KNAU-biomechanicus Paul Brice duchtig geanalyseerd waar de fout lag – en hoe het in de finale allemaal veel beter zou kunnen gaan. Het ging om de eerste wissel, waarbij Dafne Schippers flink had moeten inhouden. Helaas, vrijdagmiddag bij de finale bleek, althans voor de tv-kijker, dat Dafne zó snel weg was dat startloopster Nadine Visser haar helemaal niet meer kon bereiken.  

- Niet dat Nederland aanspraak kon maken op een medaille, vervelend was het wel. Bijvoorbeeld voor derde loopster Marije van Hunenstijn. Op beelden van de NOS zagen we haar na het echec richting Schippers lopen. Die tikte, kennelijk om haar te troosten, met een hand op haar schouder – een beweging die door Van Hunenstijn boos werd afgeweerd. Waarop Schippers haar collega weer verontwaardigd wegduwde. Vermoedelijk waren de meeste kijkers hier op de hand van Van Hunenstijn.

- Eenmaal bij de microfoon van Jeroen Stekelenburg leken de gemoederen iets bedaard. Maar dat machteloze gepraat van ‘het is gewoon heel zuur’ was natuurlijk volstrekt onbevredigend. Dafnes ‘Ik had geen idee wat er gebeurde’ en ‘We moeten de beelden bekijken wat er fout ging’ klonken ook niet heel overtuigend. En al helemaal niet schuldbewust.

- Emoties en geïrriteerd wegduwen van een collega ook na afloop van de 4 x 100 meter van de mannen. Derde Britse loper Richard Kilty wilde slotloper Nethaneel Mitchell-Blake feliciteren met hun zilver. Maar die had zojuist Italiaan Filippo Tortu in de allerlaatste meter langszij zien komen: 37.50 om 37.51.

- Eigenlijk kon je er op wachten. Dopingverdenkingen in de richting van 100 meter-winnaar Lamont Marcell Jacobs. Hij die vóór dit seizoen nog nooit onder de 10.00 had gelopen, maar in Tokio met 9.80 triomfeerde. De hier eerder gememoreerde olympisch kampioen van 1980, Allan Wells, werd overigens met dezelfde aantijgingen geconfronteerd.

- In Offenburg hadden zich zaterdagmiddag vele fans verzameld om op groot scherm te kijken hoe stadgenoot Johannes Vetter eventjes het olympisch goud bij speerwerpen ging ophalen. Maar de gedoodverfde kandidaat (97.76) om het wereldrecord van Jan Zelezny (98.48) uit de boeken te wissen faalde opzichtig. De atleet met verreweg de beste seizoenprestatie (96.29) kwam niet verder dan de negende plaats met 82.52 en moest toezien hoe Neeraj Chopra, de man uit India, met 87.58 meter zegevierde.

- Toch wel opmerkelijk. Slechts twee donkere atleten in de finale van de 1500 meter mannen. Van hen won Keniaan Timothy Cheruiyot zilver, landgenoot Abel Kipsang werd vierde. Het twintigjarige fenomeen Jacob Ingebrigtsen bleek te sterk.

Voor Kenia begon het allemaal pas goed bij de Olympische Spelen van Mexico 1968. Toen zegevierde Kipchoge Keino. In een nog steeds achtenswaardige tijd van 3.34.9.

- Sifan Hassan. Twee maal goud en eenmaal brons. Wat moet je er nog van zeggen?

- De grote verrassing: Zilver op de 4 x 400 meter! In 2.57.18! Splittijden: 45.0, 43.7, 44.28 en 44.12.  
Eigenlijk zijn hier geen woorden voor. Bonevacia, Agard, Van Diepen en Angela die maar anderhalve seconde achterblijven op de VS en gemiddeld 44.29/30 lopen. Het is bijna te bizar.
Heerlijk hoe de vrouwen (die even eerder in 3.23.74 prima als zesde waren geëindigd) met de mannen in omhelzing gingen. Ook fijn dat de medailles en de bloemen werden uitgereikt door middenafstandlegende/World Athletics-baas Sebastian Coe en 400/800 meter-fenomeen Alberto Juantorena.

- En dan, het slotstuk. Wie had verwacht dat Abdi Nageeye ons zou verrassen met het zilver op de marathon, 41 jaar na Gerard Nijboer in Moskou. Fantastisch hoe hij zijn Belgische vriend Bashir Abdi oppepte om na hem het brons te pakken.

Een grote felicitatie van baan-atletiek.nl aan onze atleten/atletes en de verantwoordelijken is op zijn plaats. 

Notitie 5, vrijdag 6 augustus, Zilver & brons in Tokio!

door Kees Sluys

Een nieuwe 9000-puntenman

Even dachten we dat Damian Warner misschien alleen maar was geïnteresseerd in de olympische titel – die hem met de slotafstand voor de boeg niet meer kon ontgaan. Waarom dat wandeltempo? Maar met 300 meter voor de boeg kwam dan eindelijk de forse versnelling die hem boven de 9000 punten bracht: 9018 punten. Vierde aller tijden achter Roman Sebrle, Ashton Eaton en Kevin Mayer.
Hoe zou het op dag 2 met de Franse wereldrecordhouder zijn gesteld? Horden was met 13.90 iets onder zijn niveau (Warner 13.46), op discus moest hij zelfs toegeven (48.67 om 48.08). Polsstokhoog ging redelijk (5.20 tegen 4.90), maar bij speer haalde Mayer geweldig uit: 73.09 tegen 63.44.
Het mocht natuurlijk allemaal niet baten. Warner bleef ongenaakbaar.
Na afloop van de 1500 meter leek Mayer zich al lang verzoend te hebben met zijn tweede positie (8726). Hij lachte en omhelsde. Achter hem liet de 21-jarige Ashley Moloney zien dat hij snel bijleert: 8649 punten. En ook Garrett Scantling voldeed met 8611 punten aan de verwachtingen. Het trio uit Estland stelde daarentegen zwaar teleur.

Notitie 4, donderdag 5 augustus, bizarre meerkamp in Tokio

door Kees Sluys, mmv Michel van Eijkelenburg

Notitie 3, woensdag 4 augustus

Notitie 2, maandag 2 augustus

- Kenia is een land van de midden- en lange afstand. Goede Keniaanse sprinters zien we zelden. Maar Ferdinand Omurwa wist in Tokio, met een mooi nationaal record van 10.00, door te dringen tot de halve finale. Als eerste Keniaan ooit.

- Nigeria is wél een sprintersland. Al komt het er niet altijd helemaal uit. Zo ook in Tokio; zat er weer eens een atleet, Enoch Adegoke, in de finale van de 100 meter – viel hij ruim voor de finish uit.

- Twee maal een verbetering van het Europese record op het koningsnummer: 9.84 resp. 9.80. Heel fraai van Lamont Marcell Jacobs, de toch wel zeer verrassende opvolger van Usain Bolt als olympisch kampioen op het koningsnummer. Maar wat te denken van de tijd van de voormalige verspringer (pr: 8.07) met zijn weinig Italiaanse naam, maar met origineel-Italiaanse dictie? BBC-analist Michael Johnson vond 9.80, met alle respect, eigenlijk niet kunnen. Wij voelen met hem mee. Toch gebeurt het vaker, zo’n ‘zwakke’ tijd. In Rio kwam Bolt tot slechts 9.81.

- Mooi dat Studio Sport zondag in de 19.00-uur uitzending n.a.v het koningsnummer een item wijdde aan Jacobs’ verre voorganger Bob Hayes, de superieure olympisch kampioen van Tokio 1964. 

- NOS-commentator Léon Haan heeft het regelmatig over ‘de Nederlandse’ Nadine Visser, Sifan Hassan etc.
Eigenlijk een volstrekt onbelangrijk detail, maar het klinkt gewoon een beetje vreemd, overbodig.

- Ook niet echt van het hoogste belang, maar wel opvallend. De vele fraaie nieuwe tenues die door de atleten worden gedragen. In de ‘wedstrijd’ tussen de merken kiezen wij vooralsnog voor het (Nike)-tenue van Estland.  

Opvallend detonerend was de uitrusting van de Australische hoogspringer Brendan Starc. De man met zijn mooie David Niven-snor droeg het groen en geel van zijn land, met daaronder zwarte sokken, gestoken in felrode schoenen. Hij eindigde met 2.35 meter overigens wel als vijfde.

- Eveneens bijzonder: JuVaughn Harrison (vijfde bij het verspringen met 8.15) die zevende werd met 2.33 meter. Hij vertoonde een opmerkelijke (polsstokhoog)-techniek: ‘inhurken’ na de afzet. Toeval dat hij op de universiteit kamergenoot van Armand Duplantis is geweest?

- Knap: na valse starts neemt de regie doorgaans onmiddellijk de juiste ‘zondaar’ in beeld.

- Waarom kunnen Nederlanders (mannen en vrouwen) niet goed hinkstapspringen? Ooit hadden we Wim Peters, die bij het eerste EK atletiek in 1934 kampioen van Europa werd. Zijn beste afstand, 15.48 meter, dateert van 1927.
Nadien was het behelpen. Roy Sedoc (vader van Gregory) passeerde in 1974 met 16.01 als eerste de 16.00 metergrens.  
Bij de vrouwen werd zondag de langbenige Venezolaanse Yulimar Rochas olympisch kampioen met een nieuw wereldrecord van 15.67 meter. Méters verder dan de beste Nederlandse atlete dit jaar presteerde: Maureen Herremans die eind juni tot 12.98 kwam. Het Nederlands record van Brenda Baar dateert uit 2011: 13.51 meter.
Rojas’ wereldrecord is ook beter, om precies te zijn 1 centimeter, dan de beste seizoenprestatie (van oudgediende Fabian Florant) bij de Nederlandse mannen.

- Pogingen overslaan bij de springnummers is linke soep. Het was dankzij zijn betere tweede sprong dat Tentoglou met zijn 8.41 meter in de laatste poging het goud greep voor Echevarria met dezelfde afstand.
De finale was van matig niveau. En zoals altijd werd er weer regelmatig van ver vóór de balk afgezet. Het bracht de commentatoren op Eurosport tot de verzuchting dat het beter zou zijn om ‘te meten wat je hebt gesprongen’.  
In deze kolommen werd al eens eenzelfde pleidooi gevoerd. Lees nog eens het artikel ‘Innovaties in de atletiek?’ van redacteur Piet Mosch d.d 28 september 2019. 

- Hoe ambitieus is Elaine Thompson-Herah? Wie zoals zij in de halve finale op het laatst duidelijk inhoudt en niettemin 21.66 loopt, moet voor de finale toch wel Flo-Jo’s 21.34 in gedachten hebben?