Attentie! Attentie! Over ruim een maand beleeft het ‘revolutionaire’ project Grand Slam Track van Michael Johnson zijn première. Iets geheel nieuws in de atletiek – dat maken we niet vaak mee. Hieronder een schets van de plannen, gevolgd door de opinie van atletiekcommentator Ivo van Haaren.

 

In vier steden, te beginnen Kingston op Jamaica (4-6 april), zal in het vroege seizoen om de vier weken een keur van internationaal gelauwerde atleten en atletes het, in een gloednieuw format, tegen elkaar opnemen. Johnson, voormalig wereldrecordhouder annex olympisch kampioen op de 200 en 400 meter en bekend van zijn analyses voor de BBC, vond al langere tijd dat atletiek niet de plaats krijgt die het in de grote sportwereld verdient. ‘Atletiek trekt één keer in de vier jaar even de aandacht, maar lijdt aan een gebrek aan zichtbaarheid, toegankelijkheid en gelegenheid’, schreef hij vorig jaar ter introductie op X.

Onlangs verduidelijkte hij de zaak nog eens, daarbij zijn Amerikaanse achtergrond niet verhelend. ‘Atletiek op de high school staat bij meisjes op nummer 1 en bij jongens op nummer 2. Maar atletiek staat niet in de top 10 van profsporten. Waarom niet? Omdat er geen competitie bestaat waarin alleen de besten met regelmaat tegen elkaar strijden. Daarom heb ik Grand Slam Track ontwikkeld.’

En inderdaad, om maar iets te noemen: het beeld van tennis wordt, naast al die andere talloze andere toernooien, vooral bepaald door de vier zeer aansprekende Grand Slams waar iedere toptennisser van de partij wil zijn. En de ultieme droom van basketbaltalenten is om hun kunsten te vertonen in de NBA, waar de beste teams regelmatig tegen elkaar uitkomen. Maar een 15-jarig atletiektalent, vervolgt Johnson, ‘droomt van de Olympische Spelen, die maar één keer in de vier jaar worden gehouden.’

Kortom: ‘De atletiek schreeuwt om een exclusieve competitie waarin de beste atleten jaarlijks een aantal malen duelleren bij wedstrijden die an sich belangrijk zijn – in plaats van alleen maar te fungeren als voorbereiding op wereldkampioenschappen en Olympische Spelen.’

 

Alleen looponderdelen

Eén keer in de vier jaar Olympische Spelen, één keer in de twee jaar de WK. Veel gelegenheid voor topatleten om op het allerhoogste niveau tegen elkaar uit te komen en om de hoogste eer te strijden is er inderdaad niet. Al hebben we natuurlijk ook nog de jaarlijkse Diamond League-cyclus en (voor ons Europeanen) het tweejaarlijkse EK. Maar dat zijn gelegenheden waarbij vele topatleten ontbreken dan wel slechts incidenteel optreden.

Een extra podium dus voor de atletiek. Nu ja, ‘de’ atletiek. Het gaat het bij Johnsons plannen letterlijk om ‘track’ –  uitsluitend om loopnummers dus. Publiekstrekkers als Mondo Duplantis, Gianmarco Tamberi, Ryan Crouser, Malaika Mihambo, Yaroslava Mahuchickh, Valarie Allman, Jessica Schilder, Leo Neugebauer en Nafi Thiam zal men vergeefs zoeken.

 

De opzet van de wedstrijden is anders dan we gewend zijn.

Iedere ‘slam’ neemt drie dagen in beslag, waarbij 96 atleten in zes categorieën en steeds op twee afstanden uitkomen. Sprinters (m/v) lopen de 100 en 200 meter.

400 meter lopers (m/v) de 200 en 400 meter.

Hordesprinters bestrijden elkaar steeds op de 110 horden en 100 meter (m) resp. 100 horden en 100 meter (v).

400 meterhorden-specialisten (m/v) lopen die afstand en de 400 meter vlak.

Bij de middenafstanders (m/v) gaat het om een 800 en een 1500 meter.  

En langeafstanders (m/v) lopen een 3000 en 5000 meter.

 

Mooie tijden en records zijn meegenomen, maar dat is niet waar het bij GST om gaat. Daarom zijn hazen taboe zoals ook andere hulpmiddelen om snelle tijden te produceren. Johnson: ‘Forget racing against the clock. We’re focused on elite head-to-head matchups only.’

Atleten verdienen punten gebaseerd op de uitslag van iedere race, respectievelijk: 10/8/6/5/4/3/2/1 punt. Bij gelijk eindigen geeft de snelste gecombineerde tijd de doorslag. En het beste gecombineerde resultaat bepaalt wie de Slam Champion van het weekend is.

Uiteindelijk wordt per seizoen één man en één vrouw tot Grand Slam kampioen uitgeroepen, op basis van de resultaten van de vier Slams.

Er is aardig wat geld te verdienen. Per Slam van 1 /t/m 8:

1. 100.000
2.  50.000
3.  30.000
4.  25.000
5.  20.000
6.  15.000
7.  12.500
8.  10.000

 

Qua planning lijkt het evenement goed gekozen. De aftrap zal zoals gezegd plaatsvinden in Kingston (4-6 april), vervolgens verplaatst het circus zich naar Miami (2-4 mei), Philadelphia (30 mei-1 juni) en Los Angeles (27-29 juni).

Vroeg in het seizoen dus. De wedstrijden zitten de Diamond League (op Shanghai 3 mei na) en ook de US Trials (31 juli t/m 3 augustus) niet in de weg. En de atleten hebben nog volop gelegenheid om zich op de WK atletiek in Tokio (13 t/m 25 september) te prepareren.  

 

Wordt vervolgd

We hadden het over ‘een keur van internationaal gelauwerde atleten en atletes’ die aan dit experiment gaan deelnemen. In deel 2 meer bijzonderheden over de namen van de 48 gecontracteerde atleten (Racers) die het tegen 48 uitdagers (Challengers) zullen opnemen.

 

------------------------------------------------------------------------

 

Grand Slam Track: voor en tegen

 

door Ivo van Haaren (atletiekcommentator)

 

Laten we vooropstellen dat elk nieuw initiatief binnen de atletiek toegejuicht mag worden. Behalve dan de nieuwe regels omtrent de afzetbalk bij het verspringen.

Positief aan de GST vind ik dat je een vaste kern aan atleten hebt die je telkens terugziet, de Racers die elke keer door andere Challengers worden uitgedaagd. Het zorgt ervoor dat je beter een verhaal kan neerzetten, de atleten wat beter leert kennen en daar een band mee kan opbouwen. Je kiest je favoriet en daar ben je dan voor.

Groot voordeel natuurlijk t.o.v. de Diamond League die voor niet-kenners/liefhebbers als omslachtig/lastig te volgen gezien kan worden.

Daarnaast is het fijn dat er voor de atleten voor atletiekbegrippen goed verdiend kan worden en het ook tot een reactie heeft geleid bij de organisatie van de Diamond League om het prijzengeld te verhogen.

De timing maakt dat veel toppers het WK indoor aan zich voorbij zullen laten gaan omdat de eerste wedstrijd al begin april is. Nu is dat WK indoor sowieso een lastig toernooi dit seizoen, maar ik heb volgens mij slechts 1 atleet gehoord (Jessica Hull) die beide gaat combineren.

Daarnaast is het een duidelijke keuze, maar in mijn ogen een zwaktebod, dat het alleen de looponderdelen betreft. Michael Johnsons visie is dat hij alleen ‘track’ in ‘track and field’ kan redden. Heeft hij gelijk? Of is dat puur waar zijn eigen voorkeur ligt?

Of hij de sport moet redden gaat misschien wat ver, het blijft natuurlijk een kwalijke zaak dat atletiek alleen maar in het middelpunt van de belangstelling staat tijdens de Olympische Spelen en dat er gedurende het seizoen amper oog voor is. Het is een sport die wordt gewaardeerd, maar waar weinig mensen voor in de buidel willen tasten om het te zien.

 

------------------------------------------------------------------------