door Bert Vreeswijk

Onlangs zag ik op de televisie een hevig geëmotioneerde langebaanschaatster Irene Schouten volledig uit haar rol schieten. Voor de camera van de NOS stortte ze emotioneel even in en kon haar tranen niet meer bedwingen. Maar hoe mooi was het dat Schouten zonder enige schaamte aangaf dat ze had geprobeerd te veel ballen hoog te houden, erkende dat ze te veel hooi op haar vork had genomen – met een dreigende sport burn-out als gevolg. Nu realiseerde Schouten (te laat) dat ze meer weloverwogen keuzes moet leren maken en soms ook ‘nee’ moet zeggen tegen zichzelf en tegen allerlei mensen die iets van haar willen.

Dit voorbeeld doet mij sterk denken aan een paar Nederlandse topatletes die ook in deze valkuil zijn getrapt. Dafne Schippers, Anouk Vetter en Sifan Hassan hebben het aan den lijve ondervonden en hebben er lering uit getrokken. Ondanks de ervaringen van deze atletes zie je dan toch dat bijvoorbeeld Femke Bol een nogal ‘overladen’ programma draaide op het outdoor EK 2022 (17 aug. 400 m. 49.44 sec. – 19 aug. 400 h. 52.67 sec. – 20 aug. 4 x 400 m. 3.20,57 sec.). Gelukkig pakte dat allemaal heel goed uit voor Femke, maar het had ook zomaar anders kunnen verlopen. Achteraf zullen veel bewonderaars aanvoeren dat het toch maar mooi drie keer goud heeft opgeleverd. Maar als je dit soort dingen te vaak doet en geen duidelijke keuzes leert maken, kan het op de lange termijn ook zijn tol gaan eisen. Waardoor het plezier in de sport kan verdwijnen en je er zelfs toe kan brengen je sportcarrière voortijdig te doen eindigen.                                                                                                                                                                    

Daarom denk ik persoonlijk: één vogel in de hand is beter dan tien in de lucht!