Door Bert Vreeswijk

Daarnaast maakte hij al spoedig een trainerswissel en ging in zee met topcoach Wim Vandeven, die daarna voor hem de grote lijnen uitzette en de puntjes op de i zette. Dit wierp geleidelijk aan zijn vruchten af en Hans maakte grote stappen. Zijn hoogtepunten bereikte hij in 2012. In het voorjaar won hij eerst de prestigieuze Hypo Meeting meerkamp in het Oostenrijkse Götzis, met een fenomenaal Belgisch record van 8519 punten (dit record staat anno 2020 nog steeds fier overeind). Tijdens de Olympische Spelen van Londen in datzelfde jaar miste Hans maar nipt het erepodium, en met een prachtige 4^e plaats en een score van 8447 punten kon hij meer dan tevreden terugkijken op een gedroomd Olympisch optreden.

Door blessures geplaagd

Na het uiterst succesvolle jaar 2012 werd de in Hasselt wonende tienkamper een aantal jaren door een reeks van langdurige blessures geplaagd. Zo kon hij niet deelnemen aan verschillende grote toernooien, zoals het WK te Moskou, het EK te Zürich en het EK te Amsterdam. Andere tienkampen kon hij door blessures niet afmaken en hij werd steeds weer teruggeworpen. Hierdoor kon Hans jammer genoeg niet, zoals hij zo graag wilde, laten zien waartoe hij werkelijk nog meer in staat was. In 2016 nam Hans van Alphen afscheid van zijn professionele tienkampcarrière.

Wij spraken onlangs met hem over zijn fraaie atletiekloopbaan.

Hans, wat maakte het dat je uiteindelijk koos voor de meerkamp?

“Eigenlijk ben ik er van jongs af aan ingerold en heb ik altijd alles gedaan: veldlopen, cross, indoor en baanatletiek. Pas op mijn zestiende koos ik ervoor om in de meerkampgroep van mijn club mee te gaan draaien. Serge de Smedt, toentertijd een erg goede meerkamper, was mijn voorbeeld. De veelzijdigheid van de allround-atletiek trok mij, dat wilde ik ook.”

In je glansrijke tienkampcarrière heb je vele ups and downs meegemaakt. Aan welke tienkamp heb je de beste herinnering, welke heeft je de meeste voldoening gegeven en waarom?

“Lastige vraag, ik heb er drie die ik als heel speciaal heb ervaren en waaruit ik niet wil of kan kiezen. De eerste tienkamp waar ik dierbare herinneringen aan heb is de Europabeker second league in 2007 in het Poolse Szczecin. Daar behaalde het Belgische team de 1^e plaats en bovendien had het erepodium een volledig Belgische bezetting. Zelf mocht ik op de hoogste trede plaatsnemen, Francois Gourmet stond op plek twee en Frederic Xhonneux op drie. Ik genoot er extra van dat ik in die wedstrijd mijn PR met 500 punten verbeterde en - toen nog als amateur - de twee profatleten versloeg.

De tweede tienkamp die in mijn geheugen is gegrift is de Universiade in Bangkok in datzelfde jaar. Het was mijn eerste grote tienkamp en ik werd er de eerste Belg in de geschiedenis die de 8000 punten barrière wist te slechten (8047 punten), waarmee ik ook het Belgisch record voor de eerste keer op mijn naam wist te schrijven. In 2011 maakte Thomas van der Plaetsen tijdens de EK onder 23 te Ostrava mij dat record weer afhandig. Maar twee maanden later, tijdens de Decastar Challenge in Talence, pakte ik het Belgisch record met 8200 punten weer terug, dat was gaaf.

De derde memorabele tienkamp was toen ik in 2012 in het mekka van de tienkamp Götzis in een zinderende tweestrijd met Eelco Sintnicolaas de Hypo Meeting in mijn voordeel wist te beslissen op de 1500 m (zie foto onder) met opnieuw een Belgisch record van 8519 punten.”

Hypo Meeting Götzis 2012, links de start van de 110m horden en rechts de zinderende tweestrijd op de 1500m met Eelco Sintnicolaas om de winst.

Hoeveel uren per week trainde jij in je hoogtijdagen en hoe zag een week er grofweg uit?

“Ik trainde in die tijd gemiddeld rond de 25 uur per week, uitgesmeerd over een tiental trainingen verdeeld over de week. Grofweg zag dat er als volgt uit:

Looparbeid in de vorm van sprint- en tempowerk 3-4 x per week, krachttraining 2 x per week, verspringen 1x om de 2 tot 3 weken, kogelstoten wekelijks, hoogspringen 1 x keer per 1 tot 2 weken, hordenlopen wekelijks, discuswerpen wekelijks, polsstokhoogspringen wekelijks, en speerwerpen gemiddeld 1 x per twee weken.”

Wie waren je trainers toen je met de sport professioneel aan de slag ging?

“Vanaf eind 2008 ben ik gaan samenwerken met Wim Vandeven als hoofdcoach, die vanaf toen zorgde voor de planning en de disciplines lopen, kracht, horden, hoog- en verspringen. Voor kogel en discus deed ik een beroep op Friso Hagman, voor het polsstokspringen op George Friant, en voor het speerwerpen eerst René Didden en later Peter Blommerde. Bij elkaar dus allemaal vakspecialisten die mij verder hebben kunnen helpen in mijn ontwikkeling, daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor!”

Aan welke training had je enige tegenzin, en wat was je fijnste training en waarom?

“Ik vond de  tempotrainingen altijd wel een mentale opgaaf en ik zag daar zeker tegenop. Zo’n training zag er dan bijvoorbeeld voor de 400 meter als volgt uit: 2 series van 3 herhalingen over 150 meter, sub-maximaal met slechts 30 seconden rust, met 8 tot 10 minuten serie herstel. Waar ik ook met tegenzin aan begon was de 1500 meter training, waarin ik dan 5 herhalingen over 400 meter in 68 seconden afwerkte met slechts 60 seconden herstel. Dat soort trainingen hakte er mentaal en fysiek aardig in. Maar na afloop zat zo’n training dan toch weer in de knip. Een training waar ik erg van kon genieten was een speerwerptraining waarin ik geen last van pijn had, maar helaas zijn die niet zo talrijk geweest. Eigenlijk kon ik van elke training die goed ging wel genieten.”

Je haalde in 2012 in Götzis tijdens de Hypo Meeting 8519 punten en pakte op de Olympische Spelen in Londen een geweldige 4^e plaats. Hoe denk je daaraan terug en had er nog meer ingezeten dan die 8519 punten?

“Er zit altijd meer in, maar een tienkamp is nooit perfect en je kan altijd blijven rekenen tot je op het podium staat. Helaas werkt het niet zo. De gedachte dat het altijd beter kan is leuk aan een tienkamp en soms ook frustrerend. Je hebt altijd het gevoel dat je er niet het maximale hebt uitgehaald. Mijn psycholoog vroeg me een keer: “Wat denk je dat je maximaal ooit zou kunnen halen in de tienkamp indien je alles perfect zou doen?” Ik antwoordde toen: “8700 punten.” Mijn psycholoog: ”en 8701, kan dat ook?”, ik: “Tja ik denk het wel”. Hij weer: “en 8702, kan dat ook?” Met andere woorden, leg jezelf geen limieten op!”

Als je alles over zou mogen doen, zou je dan alles anders aanpakken en hoe dan? Of ben je tevreden met wat je uit je carrière heb weten te halen?

“Ik ben trots op de rit die ik heb afgelegd. Het is leuk om te speculeren, maar ik zou niet veel veranderen. Het feit dat ik ook een studententijd heb gehad maakt de rit des te unieker.”

Je bent met je score uit 2012 al 8 jaar in het bezit van het Belgisch record op de tienkamp. Denk je dat het binnen afzienbare tijd kan sneuvelen en wie zie jij daartoe in staat?

“Ik weet het eerlijk gezegd niet. Een aantal jaren geleden dacht ik dat Thomas van der Plaetsen het zou verbreken en dat kan nog steeds, maar iedereen wordt ouder en de tijd als topsporter is beperkt. Misschien volgend jaar. Misschien over 10 jaar, we shall see.”

Hans, heb je voor ons nog een leuke anekdote over wat je tijdens een van je wedstrijden hebt meegemaakt?

“Jazeker, ik herinner mij nog goed dat ik tijdens de Hypo Meeting in Götzis in 2012 bij Eelco Sintnicolaas op de kamer was ingedeeld. Ik sliep in het halletje, dat wij hadden omgedoopt tot “hondenhok” en Eelco sliep in het Kingsize bed. Hij was dan ook favoriet voor het podium en ik niet, “baas boven baas.” Blij dat we de rollen daarna even hebben kunnen omdraaien! Maar het is het geheel wat mijn tienkampcarrière juist zo mooi heeft gemaakt. De fantastische trainers waar ik hard voor heb afgezien, maar van wie ik ook zoveel heb teruggekregen en met wie ik veel heb gelachen. De trainingen met de Nederlandse meerkampers waren ook altijd bijzonder leuk en de trainingsstages in het buitenland waren vaak de kers op de taart.”

Hans, jij bent in mijn ogen een icoon voor de Belgische atletiek, wat zou jij de jeugd willen meegeven om later goed te worden in de atletiek en in het bijzonder in de meerkamp?

“Het belangrijkste is om vol te houden, never give up. Neem verder je tijd en ontwikkel je in alle disciplines met veel passie. Zonder passie en plezier ga je het niet redden in de meerkamp!”

Ik weet dat je na je afscheid in 2016 jezelf een nieuw doel stelde, het lopen van een marathon, hoe heb je dat ervaren?

“Ja, in 2017 heb ik mij inderdaad met een groep goed voorbereid op de marathon van New York. Ik hoopte op een tijd van rond de 3.30 uur, maar het was enorm afzien! Vanaf kilometer 32 kreeg ik last van krampen en ik moest de laatste 10 kilometer bijna een kwartier inleveren. Maar goed, 3.44 uur voor een explosieve sporter van 91 kg, daar kan ik nog mee leven, haha.”

Tot slot: hoe ziet jouw leven en toekomst er nu uit?

“Ik heb nu veel meer tijd voor mijn gezin en daar geniet ik enorm van. Professioneel houd ik mij tegenwoordig bezig met mijn eigen bedrijf Beweeg Meer. Hiermee richt ik mij op gezondheidsmanagement binnen bedrijven. Daar is namelijk nog veel terrein te winnen, gezondere werknemers zijn fit en minder vaak ziek en beleven meer plezier in hun werk. Bovendien stellen werknemers het op prijs dat hun werkgever belang hecht aan hun welzijn. In mijn bedrijf (www.beweegmeer.be) ben ik bezig als kinesitherapeut (fysiotherapeut) en personal trainer. Zo kan ik mijn opgedane ervaring in de topsport en mijn opleiding in de fysiotherapie inzetten om anderen te ondersteunen bij hun ambities en wensen op het gebied van beweging en gezondheidsaspecten.”

Van onze kant wensen wij Hans van Alphen en zijn gezin in elk geval een goede gezondheid en succes in de toekomst.

Tip van Hans om over na te denken:

“Het beste kan je een half uur per dag sporten, behalve als je het druk hebt, dan volstaat een uur!”